Μετά την απελευθέρωση από τους Τούρκους και με νομοθετικά διατάγματα της Κυβερνήσεως εισήχθη νέα διοικητική διαίρεση της χώρας, κατά την οποία η Ελληνική Επικράτεια διαιρέθηκε σε δέκα νομούς, σαρανταεπτά επαρχίες και σε δήμους. Η Πόλη των Πατρών συγκροτήθηκε σε δήμο με το Β.Δ. της 8/20 Απριλίου 1835 (δεν δημοσιεύθηκε στην Ε.τ.Κ.), ως δήμος της επαρχίας των Πατρών και κατετάγη στη Β’ τάξη με πληθυσμό 5.469 κατοίκους.
Με το Β.Δ. της 3/15 Ιουλίου 1836 (Ε.τ.Κ.35) συγχωνεύθηκε με τμήματα των δήμων Παναχαιών, Αργυραίων και Δυμαιών και κατετάγη στην Α’ τάξη με πληθυσμό 10.892 κατοίκων. Η έκταση που κατελάμβανε ο Δήμος Πατρέων το 1841, στον οποίο υπάγονταν και 40 χωριά, έφθανε τα 136.500 στρέμματα, ενώ η επαρχία Πατρών περιελάμβανε πέντε δήμους (Πατρέων, Δύμης, Ερινέου, Τριταίας και Φαρών) και 120 κοινότητες και είχε επιφάνεια 1.000.000 στρέμματα.
Πρώτος δήμαρχος Πατρέων διορίστηκε ο Ιωάννης Ασημ. Ζαΐμης (1836). Η καθιέρωση του δημαρχιακού θεσμού είχε σαν συνέπεια την κατάργηση του παμπάλαιου θεσμού των δημογερόντων και ο διορισμός του Ιωάννη Ζαίμη σήμανε τη λήξη της θητείας του τελευταίου πατρινού δημογέροντα Δημητρίου Ρετινιώτη.
Πηγή: Χρήστος Α. Μούλιας “Το λιμάνι της σταφίδας, Πάτρα 1828-1900”